กิจการขายของออนไลน์สามารถแบ่งออกิเป็น 3 แบบใหญ่่ ๆ ได้เป็น
ผู้ขายต้องชำระค่าบริการที่หน่วยงานซึ่งตนใช้บริการนั้นเอง เนื่องจากผู้ให้บริการ ไม่ยอมให้ห้กภาษี ณ ที่จ่ายไว้ เช่นกรณี Facebook,Youtube และ Google เป็นต้น (ปัจจุบ้นบางประเทศได้ออกกฎหมายเฉพาะ เพื่อให้เว็บเหล่านี้ต้องเสี่ยภาษี่เงิน่ได้และ ต้องถูกห้กภาษี ณ ที่่จ่าย จากกิจการที่่จ่าย จากประเทศผู้ใช้บริการแล้วนั้น) รวมทั้ง ต้องนำส่งภาษีมูลค่าเพิมจากมูลค่่าบริการนี้ อีกส่วนหนึ่ง
ผู้ขายมีภาระที่ต้องจ่ายค่าบริการขายตาม่อัตราที่ได้ตกลงก้บ Webport ซึ่่งต้อง ห้กภาษี ณ ที่จ่ายไว้สำหร้บค่าบริการข้างต้น และค่าส่งเสริมการขายตามที่ Webport เรียกเก็บ (ถ้ามี) แม้ข้อเท็จจริงปรากฏว่า Webport จะเป็นผู้กำหนดค่าขนส่งเรียกเก็บจากผู้ซื้อนำส่งให้ผู้ขาย(โดยมีภาษีมูลค่าเพิ่มก็ตาม) แต่ผู้ขาย คงเป็นผู้ร้บผิดชอบในค่าขนส่งที่เกิดขึ้นจริง ผลต่าง ของค่าขนส่งจากอัตราที่่ Webport กำหนดนี้ผู้ขาย จะเป็นผู้ต้องชำระเพิ่ม ในกรณีค่าขนส่ง สูงกว่า อัตราที่่ Webport กำหนด และร้บเงินในกรณีที่่ค่าขนส่งจริงต่ำกว่าอัตราที่่ Webport กำหนด หากข้อเท็จจริงปรากฏว่าการเลือกใช้ ผู้ให้บริการขนส่งกำหนดโดย Webport (เว็บมีอำนาจการควบคุมการขนส่ง) อาจทำให้ สถานการณ์จ่ายเปลี่ยนไป (ดูเนื้อหาของสัญญานั้นประกอบ) การห้กภาษี ณ ที่จ่ายจะสัมพันธ์กับข้อเท็จจริงที่พบ บริการเสริมการส่งสินค้าถึงเป็นการให้บริการได้แก่การเรียบเก็บเงินปลายทาง (COD) ถือเป็นการให้บริการโดยผู้ส่งสินค้าในส่วนนี้ การห้กภาษี ณ ที่จ่าย จึงหักตามลักษณะของการบริการในอัตราร้อยละ 3 ของค่าบริการที่ผู้ขายจ่าย ให้แก่ผู้ร้บขนส่งเช่นเดียวกับบริการโลจิสติก
